Hookrock #19 Festival - Vrijdag OC Rooierheide Diepenbeek (30-06-2023) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info bands: Ivy Ford (US) - The Bluesanovas (Ger) - Canned Heat (US) info band:::Thornbjørn Risager & The Black Tornado (Den) info organisatie: Hookrock © Rootsville 2023

Het is weer die tijd van het jaar. Eind juni en dan is iedereen weer paraat voor een nieuwe editie van Hookrock. Op tijd vertrokken deze vrijdag, om niet teveel te moeten lijden in de verkeershel van Antwerpen. Jaarlijkse tussenstop in Hasselt om een stukje te eten en mij dan gaan nstalleren in mijn vaste B&B van gastvrouw Betty, ik was er helemaal klaar voor.

Nog steeds op hetzelfde terrein, maar nu in een grote tent. Strak plan, want weerman Bart had regen aangekondigd voor zaterdag. De kampeerders waren weer talrijk van de partij en de geur van BBQ verspreidde zich al over het terrein toen ik aankwam. Het zonnetje scheen volop, het bier stond koud (dit jaar in herbruikbare bekers), dus let the show begin !!

Er was een mooi programma in elkaar geknutseld door de organisatie, waarbij het zwaartepunt wel lag op de vrijdag met 4 toppers. Dat zou wat worden. De editie 2023 werd in gang getrapt door Ivy Ford. Als je van een stevige start spreekt, wel dat is er wel eentje. Ford groeide op in het noorden van Chicago en was al kind al zeer bedreven in muziek.

Ze leerde ze piano, saxofoon, drum bas en gitaar. Een alleskunner dus. Sinds haar verschijning in de club van Buddy Guy, is ze uitgegroeid tot één van de topacts in het bluescircuit. En in 2019 haalde ze zelfs de finale van het IBC in Memphis. Feit is dat Ford altijd een verpletterende indruk nalaat bij haar optredens.  “Chicago’s Blues Kitten” zoals haar bijnaam luidt heeft vorig jaar op Swing een knal van een optreden gegeven en ik hoopte dat ze ons van de sokken zou spelen. En dat deed ze ook en met verve. Bijgestaan door Denis Agenet aan de drums, Abdell B.Bop op staande bas en Jean-Patrick Cosset aan de keys.

Man, wat een wervelwind passeerde daar ! The Chicage Blues kitten nam ons onmiddellijk mee naar  de Windy City met onder andere ‘Let It Roll’ en ‘Change My Mind’. Niet teveel volk in het begin , maar geleidelijk aan groeide de massa gestaag en uiteindelijk stond er wel een pakje volk vooraan het podium. Gelijk hadden ze want we kregen waar voor ons geld. Denis rammelde alweer als een bezetene op zijn drumstel terwijl Abdel de coolness zelf was. Top was alleszins toetsenman Jean-Patrick die schitterende dingen uit zijn instrument wist te toveren.

Diva Ivy gaf zoals gewoonlijk van jetje en zorgde voor een geweldige sfeer met ‘Big Boss Man’, ‘I Believe My Time Ain’t Gone’ – waar ze de slide bovenhaalde en een stukje à la Elmore James over ons heen goot om uiteindelijke af te sluiten met het swingende ‘Shake Your Moneymaker’. De sfeer zat er meer dan goed in en we werden dan ook getrakteerd op een extra met ‘Rock Me All Night Long’. Ivy Ford had ons allemaal ingepakt. Veni Vidi Vici zou ik zo zeggen.

Nummer twee op de lijst waren de Duiste boys van The Bluesanovas, welke ik begin dit jaar een schitterende prestatie hoorde neerzetten in de Banana Peel In Ruislede. Stiekem hoopt ik dat ze dat niveau van toen vandaag nog zouden overtreffen. Een vijfkoppige band “Made in Germany” en afkomstig uit Münster. Deze gasten bewijzen dat blues en rock ’n roll lééft bij onze oosterburen.  Ze sleepten al verschillende Duitse bluesawards in de wacht en in 2020 haalden ze de halve finale van de International Blues Challenge in Memphis en dat wil wat zeggen als Europese band !

De laatste jaren zijn ze dé rijzende ster aan de Duitse blues hemel.  Hun retro feel, vintage sound en piano-gestuurde blues en rock ’n roll overtuigden zelfs Eric Clapton die hen vroeg zijn voorprogramma te verzorgen tijdens zijn tournée in 2022.

De vijf brengen intense blues overgoten met een jazzy sausje met het klavier meer dan gewoonlijk in de hoofdrol. Nostalgisch en swingend, blues met een kleine hoek af, subtiel en weergaloos, ouderwets doch eigentijds.  Daarenboven zijn ze showbeesten eerste klas. De band bestaat uit Nico Dreier (Keys), Melvin Schulz/Menningman (zang), Filipe Henrique (gitaar), Moritz O’Swald (contrabas) en Philippe Dreier (drums).

Startschot werd gegeven met het pittig instrumentaaltje ‘Rollin Thunder’, wel heel toepasselijk zou ik zeggen. Dan komt de imposante figuur van Melvin Schultz opgedoken en schalt onmiddellijk ‘Back On My Feet’ door de boxen. Stevig en recht voor de raap en dat kunnen we ook zeggen van ‘Baby I’m Gone’ of nog ‘Bottoms Up’. Het swingt, het shaket en het heeft alle ingrediënten van een fijne gig.

De muzikanten spelen allemaal op niveau en ik moet zeggen dat de sfeer er heel goed inzat. Veel energie en de twee steunpilaren van de band zijn duidelijk Nico aan de toetsen en Filipe op gitaar.Ze bleven “galet geven” zoals ze bij ons zeggen met ‘Dr Love’ en ‘I Don’t Believe’. Met ‘Night Life’ kregen we pas de eerste cover  en dat was er eentje van Willie Nelson. ‘When It Rains’ was dan een heel knap traag nummer en stilaan gingen naar het einde toe met ‘Live It Or Leave It’ en het swingende ‘Bye Bye’. Bij deze viel het doek over de schitterende prestatie van deze Bluesanovas.

De grote namen blijven zich opstapelen op deze eerste dag, want hier waren de mannen van Canned Heat. Legendarische band nog gekend van op Woodstock en meer. De band werd opgericht door Bob “The Bear” Hite en Alan ‘Blind Owl’ Wilson in 1965 in Los Angeles. Ondertussen is de bezetting met de jaren meerder keren veranderd maar gouwe ouwe Adolfo ‘Fito” De La Parra is nog steeds van de partij aan de drums. Hun aantal albums zijn niet meer te tellen ondertussen, maar voor mij blijft het album “Hooker & Heat” samen met John Lee Hooker opgenomen in 1971 een mijlpaal.

Samen met “Fito” zijn tegenwoordig Dale Spalding voor zang en hamonica, bassist Rick Reed en John “JP” Paulus op gitaar. Heel veel volk vooraan om deze legendarische band met één overlevende aan het werk te zien. Als een kanonskogel gingen ze van start met het welgekende ‘On The Road Again’op de voet gevolgd door ‘Time Was’ en iets later ging de tweede cartouche al af met ‘Going Up The Country’, ik zou nog vergeten dat ‘Shake It Don’t Break It’ ook al de revue was gepasseerd. 

Dan mochten we even op adem komen met het knappe ‘Cristo Redentor’. Het duurde niet lang want de gasnhendel werd terug opengetrokken  met ‘So Sad’, ‘Rollin & Tumnlin’ en ‘Let’s Work Together’. Nagenieten konden we dan nog even doen met een uitgesponnen versie van hun ‘Woodstock Boogie’. Veel succes en daverend applaus voor de muziek oudjes  waar ik moet zeggen dat er nog veel leven zit in Fito’s drumwerk. Voor de rest vond ik het wel best ok maar ik viel er ook niet plat van achterover eerlijk gezegd, maar soit : non est disputandum de coloribus et saporibus, zoals ze plegen te zeggen.

Laatste band van de avond en alweer een schot in de roos met Thorbjørn Risager & The Black Tornado. Deze stoere vikingen afkomstig uit Denemarken worden mijns inziens iets te weinig gevraagd in onze contreien. Laatste keer dat ik ze aan het werk zag, moet één van de laatste Springblues Festivals geweest zijn Ecausinnes en dat is al een hele tijd geleden.

De mannen leveren altijd stevig en pittig werk af, zeker als je hun laatste albums beluistert. 13 albums is deze band rijk en het swingt gelijk de beesten. Buiten Thorbjorn (zang en gitaar) vinden we nog terug : Emil Balsgaard (piano en hammond), Joachim Svensmark (gitaar), Hans Nybo ‘saxofoon en percussive), Peter Kehl (trompet), Søren Bøjgaard (bas) en Martin Seidelin  (drums).

Zoals te verwachten werd hier ook een stevig feestje gebouwd. Nog veel volk in de tent om deze vikingen te horen openen met ‘If You Wanna Leave’, ‘Maybe It’s Allright’ en het geweldige ‘Sin City’. Thorbjorn hield zich aan zijn belofte om de boel op stelten te zetten en met verve  zoals bij ‘Come On In’, ‘Fire Inside’ of ‘Insomniac Boogie’. De band is een geoliede machine en de leden weten elkaar perfect te vinden in hun muzikaal gebeuren. De speciale tint van Thorbjorn’s stem en de blazers halen het geheel naar een veel hoger niveau. Top kwaliteit uit het Hoge Noorden. Met ‘Train’, ‘Headed For The Stars’ en ‘All I Want’ werden we de Diepenbeekse nacht ingestuurd met ons hoofd nog overlopend van de muziek.

Voorwaar dit was al meer dan een goed begin van het weekend. Nu op tijd ons bedje in want morgen volgde nog een lange dag. Goodnight my friends !

Marcel

gaan ze hier nog blues spelen, of wa...

Buddy who? Buddy Ford!

sluikreclame

hoe laat moet ik morgen de klokken weeral luiden?

mooi koppel

mooi trio

het is gedaan, ge moogt naar huis gaan...